Fai un par de meses ou se cadra algo menos, alguén me comentou que Saúl, a nosa reliquia local, quería fichar polo POrtonovo. Eu non mo crín. Aínda que lle pagaran máis costábame imaxinar a Saúl en calquera outro equipo. Hoxe, novamente, 
venme o comentario de outra persoa, e volvo a decir que non:
-¿Pero que dis, tío?, ¡si Saúl é unha institución!. Non me creo nada.
Claro que... con franqueza, asáltanme dudas. Realmente, en cuestions de fútbol, pode pasar de casi todo, e si lle pagan máis, oe, que cada un ten que mirar por sí mismo... Sen embargo, ¿é moita a diferenza en eurillos?, ¿imos perder ó noso paxaro azul particular?.
Como seguramente moitos xa sabedes, o Vilalonga naceu alá polo ano 1915 (sí, a principios do S.XIX), pero chamándose “Páxaro Azul”, e competía con outras parroquias, sobre todo con ganas de gañarlle á parroquia de Gondar (sí, estaban separadas). Curiosamente, entón nin había competicions oficiais e sen embargo era todo un momentazo ver as loitas entre equipos e cada vez querían xogar máis mozos. Según lin nun libro que algunha vez leín e que só recordo poñía "50 anos de historia", como non cabían tantos xogadores de Vilalonga nun equipo, creáronse outros novos para acollelos, como un tal “Veloz” ou o “Racha”, e xogaban entre eles. Por supuesto, cando se ía contra outra parroquia, elexíanse os mellores de cada un dos equipos.
Cando chegou a Guerra Civil do 36, de todos e sabido que quedaron prohibidas as festas, reunions ou deportes e o equipo deixou de existir durante uns anos nos que todo eran penas e pobreza, e mirar como saír adiante, así é que, total, poucas ganas terían de pensar en fútbol. Ata cerca de unha década despois, non volvería a renacer o equipo xa como VILALONGA F.C.. Nomeáronse diretivos, secretario e demáis e reuníanse cada certo tempo... ata que a Garda Civil da Postguerra se enterou das reunions e os obriga a suspendelas reunions. Irónicamente, os propios “verdes” aconsellan á diretiva que Federen o equipo para poder reunirse e así, no 1947 preséntase o Vilalonga como equipo oficial. Temos historia, ¿eh?.
E agora, repito, o noso “páxaro azul” particular, o que nos da ganas de ir ver o partido, o que nos fai preguntar como quedaron, o que acostuma poñer o partido interesate, o noso dianteiro fetiche... ¿váise?Espero que non. (Co mérito que ten defender o teu propio pobo no propio equipo...). Saúl, pénsao ben, ¿queres?
venme o comentario de outra persoa, e volvo a decir que non: -¿Pero que dis, tío?, ¡si Saúl é unha institución!. Non me creo nada.
Claro que... con franqueza, asáltanme dudas. Realmente, en cuestions de fútbol, pode pasar de casi todo, e si lle pagan máis, oe, que cada un ten que mirar por sí mismo... Sen embargo, ¿é moita a diferenza en eurillos?, ¿imos perder ó noso paxaro azul particular?.
Como seguramente moitos xa sabedes, o Vilalonga naceu alá polo ano 1915 (sí, a principios do S.XIX), pero chamándose “Páxaro Azul”, e competía con outras parroquias, sobre todo con ganas de gañarlle á parroquia de Gondar (sí, estaban separadas). Curiosamente, entón nin había competicions oficiais e sen embargo era todo un momentazo ver as loitas entre equipos e cada vez querían xogar máis mozos. Según lin nun libro que algunha vez leín e que só recordo poñía "50 anos de historia", como non cabían tantos xogadores de Vilalonga nun equipo, creáronse outros novos para acollelos, como un tal “Veloz” ou o “Racha”, e xogaban entre eles. Por supuesto, cando se ía contra outra parroquia, elexíanse os mellores de cada un dos equipos.
Cando chegou a Guerra Civil do 36, de todos e sabido que quedaron prohibidas as festas, reunions ou deportes e o equipo deixou de existir durante uns anos nos que todo eran penas e pobreza, e mirar como saír adiante, así é que, total, poucas ganas terían de pensar en fútbol. Ata cerca de unha década despois, non volvería a renacer o equipo xa como VILALONGA F.C.. Nomeáronse diretivos, secretario e demáis e reuníanse cada certo tempo... ata que a Garda Civil da Postguerra se enterou das reunions e os obriga a suspendelas reunions. Irónicamente, os propios “verdes” aconsellan á diretiva que Federen o equipo para poder reunirse e así, no 1947 preséntase o Vilalonga como equipo oficial. Temos historia, ¿eh?.
E agora, repito, o noso “páxaro azul” particular, o que nos da ganas de ir ver o partido, o que nos fai preguntar como quedaron, o que acostuma poñer o partido interesate, o noso dianteiro fetiche... ¿váise?Espero que non. (Co mérito que ten defender o teu propio pobo no propio equipo...). Saúl, pénsao ben, ¿queres?
2 comentarios:
Uf!!! idealismo y fútbol?? hace tiempo que dejé de creer en eso de "sentir los colores" (no sin alguna lagrimilla, en mi adolescencia futbolera)
Alguno sólo siente los "moraos" de las entradas de amarilla, porque ni siquiera se ponen "coloraos" al decir que por dos duros se van al equipo rival, del pueblo vecino.
Esperemos que vuestro pájaro no sea uno de ellos. Ánimo.
Pues sí, si se le da por irse, yo seré una de las no muestre ya tanto interés.
Publicar un comentario