DE MAL DE OLLO E CRENZAS

Fai uns meses, admirando un cruceiro daquí do pobo, pensei para min que debía ter máis de cen anos e pasado un tempo, puiden saber a historia dese cruceiro.
Según conta a familia, fai moito tempo eran na casa tres irmás. Un día, o cruceiro que tiñan fendeu (non lembran con exactitute si foi de abandono, ou por algún golpe), e non fixeron caso del, apartárono a un lado e esqueceron o tema. O caso é que no tempo que fendeu, algunha das irmás estaba no que se dí "de boa esperanza", chegou o día de dar a luz, veu unha nena... e morreu, logo outra irmá, vai dar a luz, nace unha nena... e morre, e o mesmo sucedeu coa terceira irmá. O caso é que , claro, que lle pase a dúas irmás xa lles pareceu moi extraño pero xa que lle pase a unha terceira disparou todas as alarmas. Nun tempo de meigas, maldicións, feitizos, e mal de ollo., comezaron a pensar que algo estaba mal e nunha destas conversas coa xente, alguén lles dixo se non sería por o cruceiro que xa non tiñan. Eles, que non tiñan nada que perder, pensaron que por tentalo...
Daquela os cruceiros íanse buscar a Santa Comba, bendecidos, así que alá se foron por un para poñelo no sitio do que fendera... e, crenza, meigallo, casualidade ou o que fose, o caso é que de alí para diante todo foi normal, as irmás tiveron os seus fillos e nada extrano volveu acontecer.
Hoxe en día xa sabemos que todos creerían que foi casualidade, ou algún veleno usado no traballo na terra, ou ¿que sei eu?, sen embargo, esta menda, que nin cre nin deixa de creer, sempre vai suscribir aquel dito de toda a vida: ... -Habelas ailas...

No porto... Arte e pestilencias.

Hoxe estiven na Sala Maremagnun de Nauta nunha exposición de pintura e fotografía de artistas de 5º de Belas Artes de Madrid, do CES Felipe II, Aranjuez, na Universidade Complutense. Eran Pablo Martínez Caulín, Elena Lavellés, Roberto López Martín, e Mercedes Marín, e pódese ver a súa obra ata o 28 de xuño de 11:30 a 13:30 y de 20 a 24 h. Como non son unha entendida en arte, vou opinar que me pareceu que a mostra trataba do comportamento de cada persoa por sí mesma ou en masa, e as diferenzas nas cousas vistas dende os ollos dun adulto ou un neno. Por exemplo, Pablo Martínez presentaba unha obra centrada na xente en masa, onde un deixa de ser si mesmo para ser como todos, Mercedes Marín presentaba unha serie de imaxes onde se podía ver con certo sarcasmo a vida real, e Roberto López centrábase na actitude das persoas ante a deformidade de outras visto desde a idade do suxeito que pasa a carón do deforme. Teño que decir que me pareceu toda a exposición algo pequena, pero interesante.O caso é, que había meses que non pasaba por diante da sala, e, metros antes da entrada, advirto no meu paseo un cheiro fedorento a cloaca, sen dúbida. Dame por pensar que algunha arqueta está levando máis caudal do que debe e que é unha pena que apenas iniciado o verán xa estemos con ese tipo de problema... PERO, cando paso por diante da sala, e entro, atópome que dentro cheira tan mal como fora, e para máis coña, non ai un só ventanuco, por onde entre aire para que faga algo de corrente, (ventiladores xa, nin soñalos, ¡que luxo!). Apestaba e o calor era abafante... fíxome entón que no MEDIO E MEDIO da sala, hay dúas tapas que parecen de sifonado e entendo que dentro tamén vai o tubo saturado, senón non me explico. A outra porta, que non se pode abrir, que solo ai unha chave que a ten “fulanito” e que non é fácil de abrir, e ai que ir buscar a “fulanito”... A risa venme xa ó peito cando escoito que lles querían cobrar, nesas condicions, ¡¡300 € diarios!! por expoñer, (ó final non pagaron por unha especie de acordo do Concello coa Universidade, según entendín). Eu xa sei que neste concello, o que é a cultura, o arte, o deporte, o patrimonio, a natureza e calquera outra cousa que non sexa edificar, non teñen nin idea, nin levantan un miserable dedo, nin o intentan siquera, pero de ahí que para ir a unha sala a ver uns cadros te sintas buceando unha fosa de fecáis... penoso, indigno dunha localidade que se xacta de ser o “ulalá” do turismo, que non sei cantas bandeiras no municipio ten, que (en boca de “Dona Cata”) costan 600000€ cada ano... bla, bla, bla... En fin, que como era a hora de comer, puiden sacar algunhas fotografías que aquí vos mostro.
Despois da visita dame por ir hacia outro lado, por onde as tendas, e diante da tenda de nenos, outro cheiro pestilente que daba noxo, por tanto máis que NORMAL que este ano perdera a bandeira azul do porto con semellante “aroma ambiental”. Total, que viñen aínda máis convencida de que o Concello, como non sean licencias lucrativas, multas, e cuchipandas... ¡ NOITE PECHADA !.

"ESTOY HECHO UN FLAN" de Mercedes Marín.

LA CIVILIZACION DE LA IMAGEN II

Recuncho melancólico

(Para ver todas as fotos de Vilalonga, ir ás galerías da marxe dereita).

A TELLEIRA, por fin (seica)

ESPERO ENCARECIDAMENTE, que a próxima vez que mencione este tema, sexa para contarvos a miña visita ó museo, porque, xa empeza a aburrir o tema.

POR FIN, seica se desbloquea o tema da Telleira. O concello xa ten, seica, permiso para seguir coa súa conversión en museo, xa recibiron o visto bueno do Servizo de Inspección do Litoral, que según teño entendido, era o atranco, pois Costas, e o Servizo de Conservación da Natureza xa dixera que sí o ano pasado. (Digo eu que meter tanto carto sen asegurarse antes de cumplir toda a normativa é unha paiasada, pero bueno, corramos un velo ben tupidiño...).
A nosa “Cata” dixo que «al fin levantouse o veto que a Consellería de Política Territorial impuxera aos proxectos municipais». Alega que a culpa foi do bipartito, porque apenas pasou un mes do cambio e xa teñen a autorización.
(Perdona, nena, pero a culpa non é deles, nin de ninguén, o que non se poden empezar son casas por o tellado, ai que poñer a base primeiro. O “vulgo” temos que pedir as mesmas licencias e trámites para obrar, esté PP, PSOE, ou maríasantísima. Si un sabe que o que manda non é dos seus ideales, con máis razón, fará as cousiñas ben, e con pes de plomo, antes de invertir, penso).
O que se vai facer agora é desbrozar os arbustos do exterior, nivelar, votar zahorra, poñer un muro de contención na parte de atrás, preparar un sistema de drenaje das pluviáis, poñer iluminación, arreglar as goteiras, tirar cos postes da luz de por alí, xa que non se usan, ... e facer todo o que quedou sin facer dentro, claro.
A idea resulta interesante, e xa debezo porque a fagan dunha vez e ir votar un vistazo... pero polo que lin, dona Cata non da aínda ningunha fecha. Imos a ver...

O GROVE, O CONCELLO.

Aquí, de novo, unha amable aportación de Maxa. Son imaxes do concello de O Grove, das que non coñece o ano no que se tomaron. Que cada un saque a súa conclusión.

O SEPRONA, ¿como as petunias?.

Dígovos que últimamente non sei que pasa, pero “por haches ou por bes”, parece que sae o tema de emporcar, e, mirade por onde, me enterei dunha anécdota (para ser educada) co Seprona, que non tén desperdicio.
Polo visto, este tubo, situado na zona dos Leiros e que leva como uns 7 anos a rezumar “zumo de alcantarilla” directamente ao mar, non estivo sempre así. A opinión xeral na zona da Costiña é que a alcantarilla non debía poder asumir nesa zona todo o que se lle mandaba e “alguén” non topou mellor solución que romper que entubar cara o mar.
O caso é, que fai un tempo unha veciña, comentou na caseta de Medio Ambiente, aquí na Avda. Vilar, o tema, e dixéranlle que non era cousa deles. Logo, topándose cos do Seprona, (que tanto pasean por a zona a pillar queimas sin permiso ou mariscadores/pescadores sin permiso), comentoulles sin rodeos o problema, en compaña dalgúns veciños. Enseñáronlle o sítio, e como estaba (e arrecendía), explicoulles que ía directo ao peixe e ás xivas e a o marisco que se colle na zona a cotío, que algo se podería facer, que qué trámite habería que seguir... que algo poderían eles facer, aínda que eles “solo levamos montes e fincas”.
Resposta literal dos axentes do Seprona:
-O que teñen que facer é atorar o tubo, tapalo con cemento, e andando.
-¿¿¿¡¡???
Eu, claro, quedeime mirando a quen mo contaba, sabendo de boa fe que podía dar creto do que me contaba, e non puden por menos que sentir vergonza allea. Digo eu, que si un se mete a vixiar os montes, será porque o medio ambiente lle interesa un chisquiño.
¿Bastaría con escribir ao Concello?, se cadra ai que empezar por ahí. En fin, que sin alguén por acá sabe que trámite habería que seguir, para que alguén lle poña “o tapón” ó tubo, AGRADECERÍASE O MENCIONASE AQUÍ NOS COMENTARIOS, porque está visto que moitas multas, moitos organismos, moitos rollo bananero... para acabar sentindo que realmente o Seprona no medio dos políticos que nos “gobernan” non che son máis cas petúnias nos balcóns: Un adorno.

Nada máis comezar o verán.

Aquí vos deixo unha imaxe do pasado sábado ás 18.30hs., no medio das altas temperaturas, ó lado da fábrica de ladrillo.

Un motivo máis para coidar todas esas lagoas, xa que por desgraza os incendios repítense verán tras verán.