Fai uns meses, admirando un cruceiro daquí do pobo, pensei para min que debía ter máis de cen anos e pasado un tempo, puiden saber a historia dese cruceiro. 
Según conta a familia, fai moito tempo eran na casa tres irmás. Un día, o cruceiro que tiñan fendeu (non lembran con exactitute si foi de abandono, ou por algún golpe), e non fixeron caso del, apartárono a un lado e esqueceron o tema. O caso é que no tempo que fendeu, algunha das irmás estaba no que se dí "de boa esperanza", chegou o día de dar a luz, veu unha nena... e morreu, logo outra irmá, vai dar a luz, nace unha nena... e morre, e o mesmo sucedeu coa terceira irmá. O caso é que , claro, que lle pase a dúas irmás xa lles pareceu moi extraño pero xa que lle pase a unha terceira disparou todas as alarmas. Nun tempo de meigas, maldicións, feitizos, e mal de ollo., comezaron a pensar que algo estaba mal e nunha destas conversas coa xente, alguén lles dixo se non sería por o cruceiro que xa non tiñan. Eles, que non tiñan nada que perder, pensaron que por tentalo...
Daquela os cruceiros íanse buscar a Santa Comba, bendecidos, así que alá se foron por un para poñelo no sitio do que fendera... e, crenza, meigallo, casualidade ou o que fose, o caso é que de alí para diante todo foi normal, as irmás tiveron os seus fillos e nada extrano volveu acontecer.
Hoxe en día xa sabemos que todos creerían que foi casualidade, ou algún veleno usado no traballo na terra, ou ¿que sei eu?, sen embargo, esta menda, que nin cre nin deixa de creer, sempre vai suscribir aquel dito de toda a vida: ... -Habelas ailas...
Según conta a familia, fai moito tempo eran na casa tres irmás. Un día, o cruceiro que tiñan fendeu (non lembran con exactitute si foi de abandono, ou por algún golpe), e non fixeron caso del, apartárono a un lado e esqueceron o tema. O caso é que no tempo que fendeu, algunha das irmás estaba no que se dí "de boa esperanza", chegou o día de dar a luz, veu unha nena... e morreu, logo outra irmá, vai dar a luz, nace unha nena... e morre, e o mesmo sucedeu coa terceira irmá. O caso é que , claro, que lle pase a dúas irmás xa lles pareceu moi extraño pero xa que lle pase a unha terceira disparou todas as alarmas. Nun tempo de meigas, maldicións, feitizos, e mal de ollo., comezaron a pensar que algo estaba mal e nunha destas conversas coa xente, alguén lles dixo se non sería por o cruceiro que xa non tiñan. Eles, que non tiñan nada que perder, pensaron que por tentalo...
Daquela os cruceiros íanse buscar a Santa Comba, bendecidos, así que alá se foron por un para poñelo no sitio do que fendera... e, crenza, meigallo, casualidade ou o que fose, o caso é que de alí para diante todo foi normal, as irmás tiveron os seus fillos e nada extrano volveu acontecer.
Hoxe en día xa sabemos que todos creerían que foi casualidade, ou algún veleno usado no traballo na terra, ou ¿que sei eu?, sen embargo, esta menda, que nin cre nin deixa de creer, sempre vai suscribir aquel dito de toda a vida: ... -Habelas ailas...
7 comentarios:
interesante lenda! moi interesante!, pero teño unha curiosidade... ese cruceiro é en vilalonga?
Pois sí,sí que é un dos cruceiros de aquí de Vilalonga, sen embargo, a familia prefire que non dé a coñecer quen son, por eso non engadín foto do cruceiro.
PUES YO ME QUEDO CON LAS GANAS DE SABER CUAL CRUCEIRO ES.
"o cruceiro que tiñan", polo tanto debe ser un cruceiro que está dentro de unha propiedade privada. logo tamen di" apartaronno a un lado" eso confirma que estaba no privado. Tam,en polo que dis, algunha de esas sas hirmans debe ser a abuela dos actuais moradores.
Como andamos?
Unha aperta.
Anónimo, andas cerca. E sí, sí que é un cruceiro privado, comprobei que ai bastante xente que ten un na finca. Aínda que a mín os que me gustan son os antigos.
¿é o cruceiro da costiña?
E un dos da zona, sí.
Publicar un comentario