"POLIS" con vocación.

Unha vez pasado o temporal, dame por pensar si desta vez a Policía Local estaría máis ó rego que no anterior ataque forte de vento á zona, que casualmente caeu en días que se estaban a cortar as árbores dentro do campo de fútbol de Baltar e dentro do parque público de Sanxenxo. A cuestión é que de aquela, (e seino porque no de Baltar, estaba, por circunstancias que non veñen ó caso, alí), quedeime sorprendida porque polo visto estaban avisados para que cortaran a calle ou o carril polo menos, para cortar e retirar ás arbores e que puideran cargalas nun camión, e déronlles pranton. Alí non apareceu nin o tato en toda a tarde. Oínlles decir que no parque público onde o Hotel Sanxenxo os agardaron durante HORAS (moi profesionales), asíque que ían seguir a pesar do risco que entrañaba, como demostrado quedou. Unha das árbores, ó cortala caeu cara a carretera, pero por sorte (si pode decirse), quedou enganchado e bailando nun cable que imaxinei era do alumeado. TREMENDO. Anda, que se chega a caer de todo e nese intre baixa alguén andando...

E mira, tí, colega blogueiro, que por sorte (e aquí sí que non pode decirse sorte), comprobei axiña a tremenda "vocación" dalgún deles.

Para esta menda resultou algo "moi godido" porque son estrita respetuosa dos pasos de peón (aínda lembro que me pillaron nun deles). O caso é que levaba no asento de atrás un bebé enfermo, e subía eu pola Progreso a 40 pero eso sí, totalmente na berza, coa cabeza posta no asento de atrás, e, cousas que pasan, na milésima de segundo que mirei para atrás polo retrovisor porque oín que se atragantaba e non podía respirar ben, polo visto, parou un home na acera para cruzar, e eu non parei, vamos, que eu non vin parar a ninguén, pero... un coche da "Poli" local, veume. Fixádevos que vos dixen que eu ía a 40 e totalmente coa cabeza no outro tema, polo tanto, cando oín unha sirena e vin o coche que se lanzou sobre mín como un raio chirriando rodas, nin pensei que era por mín, buscaba onde aparcar rápidamente sin estorbar. O caso é que parei, baixei dun salto e puxenme a bater na espalda do bebé, e escoito un "Buenas Tardes" tan entonado de mala uva que me fixo xirarme tan de sorpresa que peguei coa testa no teito do coche (a imaxe ata ten a súa gracia). Cando vin que era un da local, bastante maior, e cunha cara que dicía "o máis chulo aquí son eu" quedoume cara de berza, e máis cando se puxo a explicarme o que pasaba. El veu perfectamente o que estaba facendo, e  polo pouco ata pareceu que lle tardaba eu moito en colocar ben de novo o bebé, ata batía co pe no chan, (igual quería que o soltara como si fora unha serpentina en fin de ano). Primeiro pideume os papeles de moi mal ton, e logo, cunha falta de respeto total, veume a decir que como iría, que non os vira, e da maneira que o fixo só lle faltou chamarme idiota. Ó lado del, outro da local bastante máis novo, quizáis novato, miraba os papeles, mirouno a él cando se puxo nese ton, e non dou un chío. De repente doume un completo noxo, a vocación dese "maior" que debía dar un pouco de exemplo ó novato, e non ensinalo a ir de "chulo-nenas" cando se multa a alguén. Eu que os tiña por un oficio que alguén tén que facer, dei en pensar que cando a xente os pon a caer dun burro, teñen toda a razón, aínda que paguen todos, ó mellor, por a metade.

Porque... vale que tiña que multarme, clarísimo, e non teño nada que obxetar, pero non entendo aínda eu a que viña tanta sirena, tanto chirrido e aquel ton tan despectivo, vamos, que si cando lle veu a vocación foi pensando nesto, máis lle valera facerse prestamista.

¡¡ Ni que fuera yo Bin Laden!!, (que diría  a Belén Estéban).