Seguramente poucos sabedes que foi de Vilalonga durante a represión do 1936, estas cousas non as ensinan na escola, como a historia de Exipto ou Grecia, (alomenos a min, naqueles tempos, nunca mo mencioaron).
Aló polo 36, existía o Sindicato de Oficios Varios de Vilalonga, que como o nome dí, era un sindicato que aglomeraba varios oficios, que dado que eran poucos membros do ramo, non podían facer un sindicato para cada sector.
Estaban moi influidos polo PCE (Partido Comunista de España), e fixeron denuncia a fináis de 1931 da situación tan miserable que os homes e mulleres tiñan que pasar nas lameiras de barro da Fábrica Guisasola. Según o sindicato, traballábase da mañá á noite, as mulleres ata a cintura ou máis na auga da mina e sacándoa con tinas. Dicían ademáis que o dono dábase a ver como unha persona xenerosa e sensible para cos que estaban en peor condición (os obreiros) pero que a verdade diaria era semellante á escravitude, con paus e humillacións, e o que era se cadra peor, aseguraban que aínda existía o dereito de pernada sobre todas as mulleres (nisto quedei de pedra, ¡cría que eso acabara na Idade Media!)
Tralo golpe militar do 36, coa patronal das barreiras comprometida cos sublevados, Vilalonga tamén tivo mortes. Na Xunca Branca aparecían varias persoas, (algún era obreiro da cerámica), "paseados" por falanxistas, e cóntase que un barco do barro foi transformado en barco da morte. O Sindicato de Oficios Varios de Vilalonga, formado na súa maioría por extremistas, fixera correr a voz por todos aqueles sitios que aínda se mantiñan á marxe, ideas moi distintas. Os dirixentes do sindicato e demáis persoaxes de certa relevancia na organización deran orde de levantarse nunha folga revolucionaria, que se pecharan establecementos e se requisaran armas e munición, e así se fixo. Moito queda por anotar da historia do Sindicato de Oficios Varios de Vilalonga, que tivo a moitos dos seus afiliados condeados e como obxetivos de represión.
Estaban moi influidos polo PCE (Partido Comunista de España), e fixeron denuncia a fináis de 1931 da situación tan miserable que os homes e mulleres tiñan que pasar nas lameiras de barro da Fábrica Guisasola. Según o sindicato, traballábase da mañá á noite, as mulleres ata a cintura ou máis na auga da mina e sacándoa con tinas. Dicían ademáis que o dono dábase a ver como unha persona xenerosa e sensible para cos que estaban en peor condición (os obreiros) pero que a verdade diaria era semellante á escravitude, con paus e humillacións, e o que era se cadra peor, aseguraban que aínda existía o dereito de pernada sobre todas as mulleres (nisto quedei de pedra, ¡cría que eso acabara na Idade Media!)
Tralo golpe militar do 36, coa patronal das barreiras comprometida cos sublevados, Vilalonga tamén tivo mortes. Na Xunca Branca aparecían varias persoas, (algún era obreiro da cerámica), "paseados" por falanxistas, e cóntase que un barco do barro foi transformado en barco da morte. O Sindicato de Oficios Varios de Vilalonga, formado na súa maioría por extremistas, fixera correr a voz por todos aqueles sitios que aínda se mantiñan á marxe, ideas moi distintas. Os dirixentes do sindicato e demáis persoaxes de certa relevancia na organización deran orde de levantarse nunha folga revolucionaria, que se pecharan establecementos e se requisaran armas e munición, e así se fixo. Moito queda por anotar da historia do Sindicato de Oficios Varios de Vilalonga, que tivo a moitos dos seus afiliados condeados e como obxetivos de represión.
Os mestres, por exemplo, foi un sector no que se cebou a represión especialmente, dada a súa labor ensinante, e houbo mestres que foron retirados do traballo, ou rebaixados de nivel, como foi o caso de Estanislao Victor Torres Pérez, e Peregrina Martínez Santos, esta última de Rouxique. Peregrina, cos seus 21 anos foi xulgada por rebelión militar e sobreseído o caso provisionalmente, para finalmente ser retirada do servizo e baixada de escalafón o 11-05-1940. Estanislao tiña 44 anos, foi xulgado polo mesmo e condeado a perpétua, sen embargo déronlle liberdade en 1940 e rebaixado de escalafón, no mesmo día que a mestra Peregrina.
Fose como fose, na Postguerra, a miseria sigueu sendo a nota destacada aquí como en todo o país: En 1949 gañaba unha barreira, 11 pesetas de xornal, que de aquela, viñan a ser, 2 Kg. de pan de millo.
. DATOS TOMADOS DE:
PASAXES NA MEMORIA- Mª Elisa Franco Torres
AS BARREIRAS TEÑEN NOME DE MULLER - Dionisio Pereira
Fose como fose, na Postguerra, a miseria sigueu sendo a nota destacada aquí como en todo o país: En 1949 gañaba unha barreira, 11 pesetas de xornal, que de aquela, viñan a ser, 2 Kg. de pan de millo.
. DATOS TOMADOS DE:
PASAXES NA MEMORIA- Mª Elisa Franco Torres
AS BARREIRAS TEÑEN NOME DE MULLER - Dionisio Pereira
1 comentario:
No tenía ni idea, impresionante.
Publicar un comentario